اعتباریابی مقیاس آمادگی برای خودراهبری در یادگیری گاگلیلمینو(sdlrs) در بین دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی

مقدمه: اگر اساتید به رشد و پرورش توانمندی های یادگیری مداوم دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی علاقمند باشند، به ابزاری معتبر و پایا جهت سنجش آمادگی برای یادگیری خودراهبر آنها نیازمند هستند. هدف پژوهش حاضر سنجش پایایی و روایی سازه مقیاس آمادگی برای خودراهبری در یادگیری گاگلیلمینو بود. روش ها: در این مطالعه مقطعی، از بین 1135 دانشجوی پزشکی و دندانپزشکی مقطع قبل از اینترنی دانشگاه آزاد اسلامی واحدهای نجف آباد و خوراسگان در سال تحصیلی 88-1387 و به روش نمونه گیری تصادفی منظم، 355 دانشجو مقیاس آمادگی برای خودراهبری را که دارای 58 گویه و هشت خرده مقیاس بود تکمیل کردند. داده های خام به وسیله نرم افزار آماری لیزرل و با اجرای آزمون های توصیفی و استنباطی، از جمله ضریب آلفای کرونباخ، همبستگی اسپیرمن- براون، گاتمن و تحلیل عاملی تأییدی تحلیل شد. نتایج: تحلیل عامل تأییدی، مقیاس 58 گویه ای یادگیری خودراهبر را در هشت عامل گشودگی بر روی فرصت های یادگیری، خودپنداره به عنوان یک فراگیر اثربخش، ابتکار و استقلال در یادگیری، مسؤولیت پذیری برای یادگیری شخصی خویش، عشق به یادگیری، خلاقیت، جهت گیری و قابلیت استفاده از مهارت های پایه مطالعه، و حل مسأله، با استناد به شاخص های برازندگی قابل قبول به وضوح از یکدیگر تفکیک کرد (از0 تا 08/0= ریشه میانگین مجذور باقیمانده ها (rmr) و 063/0= ریشه خطای میانگین مجذورات تقریب (rmsea) و 000/0 تا 003/0= p و0 تا 81/86=2χ). نتایج مؤید آن بود که هر هشت عامل این مقیاس از ضرایب همسانی درونی بالایی برخوردار است و پایایی برای کل پرسشنامه 94/0 به دست آمد. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن بود که مقیاس آمادگی برای یادگیری خودراهبر گاگلیلمینو، ابزاری روا و پایا به منظور تشخیص توانمندی ها، مهارت ها و نگرش های یادگیری خودراهبر دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی است.